Jedna z najbardziej niezwykłych osobowości muzycznych XX wieku, nauczała kompozycji kilka generacji kompozytorów europejskich i amerykańskich. Mycielskiego uczyła od początku jego pobytu w paryskiej Ėcole Normale de Musique – najpierw przedmiotów teoretycznych, potem także kompozycji. On podziwiał jej erudycję, a także niebywałą pracowitość i poświęcenie studentom. Szybko stała się jego przewodniczką w świecie muzyki i kultury, a z czasem także bliską przyjaciółką. Wielokrotnie pisał o jej nauczaniu, a także opiekował się nią podczas jej wizyt w Polsce. Wysoko cenił jej zaangażowanie w kształcenie kompozytorów polskich i wyraźnie widział jej rolę w rozwoju polskiej muzyki. Wspominając lekcje, których udzielała we własnym mieszkaniu, notował:
Kilka pokoleń z kilku kontynentów przychodziło tu słuchać, myśleć i kochać muzykę”(Z. Mycielski, „Nadia Boulanger", w: „Szkice i wspomnienia", Warszawa 1999).
Sam pozostał jednym z najbliższych jej uczniów i przyjaciół.
Z rozmów Elżbiety Markowskiej z Zygmuntem Mycielskim, Polskie Radio 1987
TRANSKRYPT AUDYCJI:
Zygmunt Mycielski: Ja przeżyłem dużo tych awangard. W malarstwie to byli kubiści, to byli potem futuryści, to byli dadaiści. To wszystko mało mnie dotknęło, tak jak mało dotknęło ówczesnych malarzy kapistów polskich w Paryżu. To, co nas uczyła Nadia i szkoła, to były arcydzieła – od chorału gregoriańskiego, przez Gesualdo da Venosa, Monteverdi, no i potem Bach i dalej. Nadia Boulanger to nie była tylko szkoła i rzemiosło. To było całe środowisko. Środowisko muzyczne i artystyczne. Myśmy w Paryżu – przynajmniej z mojego punktu widzenia, jeśli chodzi o współczesnych, to były czasy Strawińskiego, to były czasy Ravela, który pisał wtedy właśnie Bolero, to były czasy Szymanowskiego u nas, dużą rolę odgrywał Hindemith czy Honegger… Ale, to co później przyszło, poprzez Darmstadt i po pierwszej wojnie światowej, to znaczy wiedeńczycy… Myśmy raczej poznawali Berga, dużo mniej, prawie nic Weberna. O Schoenbergu wiedzieliśmy, ale nie tak dużo, to znaczy wiedzieliśmy, co to jest dodekafonia i na czym to polega. Natomiast zwracaliśmy się do arcydzieł współczesnych – no, to był właśnie Debussy, Ravel, Strawiński… Strawiński był bogiem dla Nadii. A Nadia bardzo szanowała i tolerowała i szanowała wszystkie kierunki, czego dowodem są jej późniejsi uczniowie, którzy są, i należą do tego, co nazywamy dzisiaj „awangarda”. No, komponowanie… Komponowania ona zupełnie nie ograniczała. To jest nieprawda, że ona nas pchała w stronę neoklasycyzmu. Ona z neoklasyków miała kilku uczniów, ale nie tak wielu, jak to dzisiaj się nieraz wydaje. Ja w każdym razie tego neoklasycyzmu chyba tak dużo nie liznąłem, pomimo że znałem, i byłem bardzo właściwie pod wpływem, estetyki Strawińskiego.