Litość na sopran (tenor) i fortepian do słów Cypriana Kamila Norwida (1930)
Pieśń skomponowaną do wiersza zaczerpniętego ze zbioru Vade-mecum Norwida (określonego przez poetę mianem „stu argumentów”, a przez pierwszego wydawcę – Juliusza Gomulickiego – „bezcennym klejnotem całej liryki europejskiej”) zadedykował Mycielski jednemu ze swych pierwszych nauczycieli kompozycji – ojcu Bernardino Rizziemu.
Jej prosta trójdzielna budowa (aba1) znajduje uzasadnienie w strukturze wiersza, podkreślającego w segmencie środkowym konieczność ingerencji Boga w celu uśmierzenia cierpienia DUCHA.
Melorecytatywna, szeroka linia melodyczna prowadzona w bardzo wolnym tempie (Lento, ćwierćnuta = ca 58) na tle ostinatowego, centralizującego i kołyszącego ruchu opadających współbrzmień septymowych dookreśla charakter wiersza, wyrażającego nastrój smutku i bólu (segmenty skrajne). Działanie wyższego Bytu i jego emanację w postaci przywołania sił natury (segment środkowy) ilustruje kompozytor chwilowym ożywieniem oraz wzmocnieniem dynamicznym i fakturalnym prowadzącym do punktu kulminacyjnego, w którym w wysokim rejestrze skandowane są słowa: „piorunów błyskiem”.