Tryptyk na fortepian (1931–1932)
Vivo (1932) [pierwsze ogniwo Tryptyku (1931–1932)]
dedykacja: Tadeuszowi Szeligowskiemu
czas trwania: ca 1’
Petite pièce pour piano. Dans le caractere d’un Tempo di minuetto (1931) [pierwotnie kompozycja samodzielna; ostatecznie – drugie ogniwo Tryptyku (1931–1932)]
dedykacja: -
czas trwania: ca 1’
rękopis: Archiwum Zygmunta Mycielskiego, Zakład Rękopisów, Biblioteka Narodowa, sygn. IV 14313, akc. 020704
prawykonanie: ?
Allegro (1932) [trzecie ogniwo Tryptyku (1931–1932)]
dedykacja:
czas trwania: ca 1’
rękopis: Archiwum Zygmunta Mycielskiego, Zakład Rękopisów, Biblioteka Narodowa, sygn. IV 14313, akc. 020704
prawykonanie: ?
Tryptyk, powstały między listopadem 1931 roku a lipcem 1932 roku, złożony jest z następujących ogniw: Vivo – Petite pièce pour piano – Allegro. Ogniwo środkowe to najprawdopodobniej „Ravelowskie preludium”, kończone równolegle z chorałem z Pięciu preludiów na fortepian, o którym Mycielski pisał w liście do matki:
W tej chwili wracam z ostatniego (piątego) preludjum. Jest późno. Przy tej okazji naszkicowałem inne, a jedno nawet – (jakieś Ravelowskie) skończyłem (21 XI 1931).
W pierwszej część Tryptyku, Vivo, kompozytor prowadzi swoistą grę fakturalną, z dwugłosu przechodząc do faktury trzygłosowej czy gubiąc niekiedy jeden z głosów, niejako rozmywając go w partii akompaniamentu. Wzorem poprzednich miniatur często zmienia metrum, a do zatarcia regularnej pulsacji przyczyniają się liczne synkopy wynikające z połączenia łukiem dźwięków w sąsiadujących z sobą taktach.
Środkowy quasi-Menuet to w zasadzie utwór, którego interpretacja utrzymana ma być w stylu menueta (Dans le caractere d’un Tempo di Minuetto), gdyż podstawowa cecha tego tańca – trójdzielne metrum – zastąpione zostało metrum parzystym, dwudzielnym. Owo, nazwane przez Mycielskiego „Ravelowskim” preludium, nie jest jednak tak subtelne harmonicznie jak utwory Maurycego Ravela, acz z pewnością wyraźnie nawiązuje do jego stylu.
Finał Tryptyku, Allegro prowadzone w dwugłosowej fakturze, eksponuje centralizującą funkcję motywów. Opadające ciągi dwóch grup pięciu ósemek odległych od siebie o sekundę, stanowią tło, nad którym w górnym rejestrze swobodnie rozwija się linia melodyczna (t. 1–7). Po dwutaktowym łączniku następuje odwrócenie planów – materiał centralizacyjny przeniesiony zostaje do górnego rejestru, a meandryczna linia melodyczna realizowana jest poniżej, w oktawie razkreślnej.