W pierwszej część Tryptyku, Vivo, kompozytor prowadzi swoistą grę fakturalną, z dwugłosu przechodząc do faktury trzygłosowej czy gubiąc niekiedy jeden z głosów, niejako rozmywając go w partii akompaniamentu. Wzorem poprzednich miniatur często zmienia metrum, a do zatarcia regularnej pulsacji przyczyniają się liczne synkopy wynikające z połączenia łukiem dźwięków w sąsiadujących z sobą taktach. 

Środkowy quasi-Menuet to w zasadzie utwór, którego interpretacja utrzymana ma być w stylu menueta (Dans le caractere d’un Tempo di Minuetto), gdyż podstawowa cecha tego tańca – trójdzielne metrum – zastąpione zostało metrum parzystym, dwudzielnym. Owo, nazwane przez Mycielskiego „Ravelowskim” preludium, nie jest jednak tak subtelne harmonicznie jak utwory Maurycego Ravela, acz z pewnością wyraźnie nawiązuje do jego stylu. 

Finał Tryptyku, Allegro prowadzone w dwugłosowej fakturze, eksponuje centralizującą funkcję motywów. Opadające ciągi dwóch grup pięciu ósemek odległych od siebie o sekundę, stanowią tło, nad którym w górnym rejestrze swobodnie rozwija się linia melodyczna (t. 1–7). Po dwutaktowym łączniku następuje odwrócenie planów – materiał centralizacyjny przeniesiony zostaje do górnego rejestru, a meandryczna linia melodyczna realizowana jest poniżej, w oktawie razkreślnej.