Zygmunt Mycielski pisał dzienniki przez całe życie, jednak dopiero w latach powojennych notował je z myślą, że może kiedyś zostaną opublikowane. Niektóre fragmenty dawał do czytania przyjaciołom, a poszczególne zeszyty deponował u zaufanych osób, w obawie przez ewentualną konfiskatą PRL-owskich władz. Po śmierci twórcy dzienniki opublikowano w czterech tomach. W opinii krytyków należą one do najważniejszych dokumentów diarystycznych XX wieku. 

Dziennik 1950-1959 opracowany został już w całości przez bratanicę kompozytora, Zofię Mycielską-Golik na podstawie zachowanych rękopisów. Zawiera zapisy od 10 marca 1950 do 23 grudnia 1959, z przerwą od 21 października 1951 do 25 marca 1955, kiedy to Mycielski po śmierci matki przestał pisać dziennik. Tom opatrzony jest mottem:

...przestać ludziom wierzyć to i żyć nie warto