Część z nich to pojedyncze skrawki, wycinane czy wydzierane z papieru nutowego, niekiedy niemożliwe do przyporządkowania do konkretnych tytułów. Inne stanowią niezwykle cenne źródło do poznania zainteresowań twórcy. Do najważniejszych należą projektowane w drugiej połowie lat pięćdziesiątych Wariacje matematyczne (1957), których materiał wykorzystany został ostatecznie w II Symfonii, Meletemata z końca lat sześćdziesiątych, dokumentująca zmagania kompozytora z aleatoryzmem i sonoryzmem, a także plany dzieła dramatycznego z pogranicza opery i misterium Charitas oraz quasi oratorium – Lignum vitae. Materiał ten uzupełniają dwa bruliony: Szkice kompozycyjne 1927 oraz Różne szkice i notatki 1947. O ile drugi z przywołanych zeszytów rzeczywiście potraktowany był przez Mycielskiego w charakterze notesu, o tyle Szkice kompozycyjne 1927 stanowią niezwykły dokument pozwalający zapoznać się z młodzieńczą twórczością późniejszego autora Postludiów.
Szkice
Materiały nutowe zdeponowane w Archiwum Zygmunta Mycielskiego w Bibliotece Narodowej uzupełniają różnorodne szkice.
Była to pierwsza kompozycja Mycielskiego, w której posługiwał się procedurami liczbowymi w procesie prekompozycyjnym. W pewnym momencie spostrzegł, że nie jest w stanie osiągnąć zamierzonego efektu dźwiękowego i przerwał pracę. Pomimo podejmowanych prób ukończenia utworu szkice zostały porzucone, a pewne fragmenty stały się podstawą nowej kompozycji, pisanej już w oparciu o indywidualny system tablicowy – II Symfonii (1961).
Późniejsza o ponad dziesięć lat Meletemata (1969) to próba weryfikacji możliwości nowych technik kompozytorskich. Przywiązany do swych pierwszych muzycznych fascynacji, wykształcony na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku w Paryżu, w dość zachowawczy sposób odnosił się do kierunków, jakie zaczęły pojawiać się w muzyce polskiej po 1956 roku. Mycielski odrzucał bowiem dodekafonię i serializm, których możliwości rozpracował dokładnie u schyłku lat pięćdziesiątych (nadając im ostatecznie postać systemu tablicowego), negował muzykę elektroniczną i konkretną, a także sonoryzm oraz element indeterminizmu w muzyce, który – jego zdaniem – ujmował dziełu sztuki waloru unikatowości. W projektowanym utworze Meletemata do głosu dochodzą jednak elementy sonoryzmu i aleatoryzmu.
W młodości mierzył się bowiem Mycielski z Księgą Psalmów, pozostawiając szczegółowy plan konstrukcyjny utworu i niemal ukończone pierwsze ogniwo Psalmu XXVIII (1934), a w późniejszym okresie z Księgą Rodzaju, którą znał od najmłodszych lat oraz z ekspresjonistycznym moralitetem-dramatem Karola Huberta Rostworowskiego Miłosierdzie. W odniesieniu do przywołanych dwóch ostatnich źródeł, biorąc pod uwagę pozostawione dyspozycje, prawdopodobnie można mówić o zamiarze skomponowania utworów o charakterze oratoryjnym: Lignum vitae (1973) i moralitetowym: Charitas (okres przedwojenny, a następnie rok 1969).