Sekstet na dwoje skrzypiec, altówkę, harfę i dwie wiolonczele (1932)
W 1933 roku, w ankiecie dokumentującej postępy uczniów Nadii Boulanger, Zygmunt Mycielski podał następujące ukończone kompozycje: „pieśni (kilka cykli), utwory fortepianowe, na fortepian i skrzypce, fortepian i wiolonczelę, dwa sekstety, jedno trio, Lauda Sion oparte na chorale gregoriańskim, pieśni zinstrumentowane itd.” (por. Renata Suchowiejko, Muzyczny Paryż à la polonaise w okresie międzywojennym. Artyści – wydarzenia – konteksty, Wydawnictwo Księgarnia Akademicka, Kraków 2020, s. 287). Choć twórca wskazał dwa sekstety, w Archiwum Zygmunta Mycielskiego zdeponowanym w Zakładzie Rękopisów Biblioteki Narodowej zachował się tylko jeden; brak także śladów Lauda Sion oraz zinstrumentowanych pieśni. Kompozytor zadedykował Sekstet przyjacielowi, prawdopodobnie jednemu z uczniów klasy kompozycji paryskiej École Normale de Musique, A.H. Cookowi [oryginalny zapis: Coock].
Wyraźnie rozrzedzona faktura, wzajemne uzupełnianie się linii melodycznych, świadome stosowanie zabiegów kontrapunktycznych niezbędnych do uzyskania pełni brzmienia na gruncie obsady kameralnej – wszystkie te środki wskazują na sublimowanie się stylu Mycielskiego. Choć kompozytor wprowadza jeszcze znaki przykluczowe sugerujące osadzenie utworu w systemie tonalnym dur-moll, zdaje się, że funkcjonują one jedynie jako środek ułatwiający zapis. W ogniwie drugim Sekstetu obserwować można już świadome uwalnianie się z rygorów regularnych przebiegów rytmicznych – po wstępie kompozytor wprowadza temat Adagio w metrum 7/8, po czym regularnie, niemal co takt, sięga po inne oznaczenia metryczne (5/8, 7/8, 8/8, 7/8, 6/8 itd.), rozszerzając bądź ograniczając pojemność kolejnych taktów. Charakterystycznym zabiegiem jest także wprowadzenie w ogniwie finałowym kadencji I skrzypiec, której materiał wyprowadzony jest z motywów melodycznych tej części.