Reprezentuje typowy dla wczesnych, acz nie młodzieńczych jego kompozycji styl neoklasyczny. Ujęta w formę repryzową (Alegro – Chorale – Allegro) część pierwsza zawiera kadencję wiolonczeli po posępnym chorale, co – być może – związane było z nawiązaniem znajomości z wybitnym ówczesnym wiolonczelistą Mauricem Eisenbergiem, dla którego skomponował Mycielski na przełomie 1933 i 1934 roku 4 Preludia na wiolonczelę i fortepian. Niewielkich rozmiarów liryczne Intermezzo prowadzi do motorycznego, żartobliwego Presto. Śmiałe zabiegi tonalno-harmoniczne w postaci przebiegów politonalnych znajdują swe rozwiązanie w diatonicznym finale.

Poświęcone matce Marii Trio prawykonane zostało w Paryżu, w marcu 1933 roku (Jerzy Sulikowski – fortepian, Stefan Terz – skrzypce, Tadeusz Kowalski – wiolonczela). Po latach od pierwszego wykonania utworu, przy końcu lat sześćdziesiątych XX wieku, Zygmunt Mycielski notował w dzienniku:

To małe Trio z 1933 roku trzyma się dobrze kupy. Uważam, że jest w nim sporo muzyki (Zygmunt Mycielski, Dziennik 1960–1969, Iskry, Warszawa 2001, s. 545).