Swobodna tonalnie, szerokooddechowa linia melodyczna apostrofy skierowanej do wyidealizowanej postaci marynarza, wsparta równomiernym, kroczącym akompaniamentem, rozwija się od zarysowanego zaledwie centrum b-moll ku kolejnym, jedynie zawoalowanym centrom brzmieniowym. Każda fraza oświetlona jest inaczej z perspektywy tonalno-harmonicznej. Drugi człon pieśni, spójny materiałowo z jej początkiem, będący spokojnym wyznaniem podmiotu lirycznego, oscyluje między tonacjami h-moll i H-dur, by zwieńczyć utwór klamrą tonalną b-moll. Trudno oprzeć się wrażeniu, że przywołanie przez Pawlikowską-Jasnorzewską postaci syreny, wywołało daleką, meliczną co najwyżej reminiscencję śpiewu syren z orkiestrowego tryptyku Nokturny Claude’a Debussy’ego.