Nie jest to kompozycja oryginalna, lecz – częściowo – transkrypcja wcześniejszych utworów Zygmunta Mycielskiego przeznaczonych na większe składy wykonawcze: Largo znajduje swój pierwowzór w przedwojennym balecie Narcyz (1935–1936), zaś Aria jest opracowaniem środkowego ogniwa Pięciu szkiców symfonicznych (1945). Finałowe Scherzo (Allegro molto) cechuje nieprzerwane continuum ósemkowe „wypromieniowane” z inicjalnego dźwięku c1 (powstrzymanego fermatą) oraz charakterystyczne dla kompozytora równolegle przesuwane współbrzmienia septymowe. Znajdujemy w nim także zacierającą porządek kreski taktowej permutacyjność (obecną jedynie w partii akompaniamentu), którą zacznie Mycielski wprowadzać w kolejnych swoich utworach.