Triolet to forma wiersza ośmiowersowego o charakterystycznym układzie dwóch rymów i powtarzalności wersów – wers pierwszy powtarza się jako czwarty i siódmy, a drugi jako ósmy: ABaAabAB (por. Słownik języka polskiego, sjp.pwn.pl, dostęp: 9.10.2022). Poezje o takiej właśnie formie, pochodzące ze zbioru Imagines Emila Zegadłowicza (1919), opracował Zygmunt Mycielski pod koniec lat dwudziestych. Struktura utworów poetyckich znalazła odzwierciedlenie w warstwie muzycznej – powtarzające się wersy zyskały podobne opracowanie muzyczne (choć wprowadzone zostały w odmiennych centrach tonalnych).

Triolet pierwszy rozpoczyna rozbudowany wstęp o stopniowo zagęszczającej się fakturze (co odzwierciedla notacja kilku fragmentów na trzech systemach). Jest on niestabilny tonalnie – po dwóch taktach kompozytor rezygnuje ze znaków przykluczowych wprowadzając w przebiegu szereg zmian chromatycznych. Frazy melodyczne instrumentalnego preludium podjęte zostają następnie przez sopran.

Znacznie bardziej przejrzysty jest triolet drugi, w którym spokojny, równomierny, kroczący ruch ćwierćnut staje się muzyczną ilustracją treści wiersza. Skontrastowany z nim w zakresie tempa i wyrazu triolet trzeci przynosi zdecydowane ożywienie i wyraziste domknięcie cyklu. Poszczególne ogniwa spaja wahadłowy ruch triol w partii fortepianu, eksponowanie przebiegów septymowych oraz współbrzmień kwintowych w niskim rejestrze. Pieśni te przypominają styl pierwszych kompozycji Zygmunta Mycielskiego konsultowanych z Karolem Szymanowskim (zob. Juwenilia).