Ponadto były one dedykowane różnym osobom – np. napisane jako pierwsze, w sierpniu 1931 roku w Paryżu i włączone do cyklu jako Preludium nr 2, nosiło pierwotnie tytuł Allegro fortepianowe i poświęcone miało być jednemu z nauczycieli fortepianu Mycielskiego – Zygmuntowi Przeorskiemu. Chronologię powstawania owych drobiazgów i ich pierwotne dedykacje wyjaśnia poniższa tabela:

Ostatecznie, jak wynotował w Szkicach kompozycyjnych 1927, postanowił połączyć je w cykl poświęcony Światosławowi Strawińskiemu (synowi Igora Strawińskiego), którego znał z kursów Nadii Boulanger. 

W listach do matki Mycielski tak opisywał proces powstawania utworu: „W tej chwili wracam z ostatniego (piątego) preludium. Jest późno. […] Ten zbiór zakańczam rodzajem chorału. Leży przede mną świeżo przepisany, i jestem jeszcze cały poruszony tem co się stało” (21 XI 1931).

Podobnie jak w niewielkim cyklu preludiów z 1928 roku, tak i w tym wypadku każda z miniatur interpretowana może być jako studium pewnego problemu. Na plan pierwszy wysuwa się ponownie kwestia rytmu. 

Preludium I epatuje gęstą fakturą i wysokim poziomem dynamicznym, przebiegami oktawowymi i dwudźwiękowymi, które grupowane są odpowiednio do zmieniającego się metrum (od 7/8 przez 4/4, 3/4/ do 4/4). 

Kolejna miniatura, Preludium II, rozgrywa się na niższym poziomie dynamicznym, w nieco wolniejszym tempie. Wyraźnie rozrzedzona, dwugłosowa faktura pozwala na urozmaicenie warstwy rytmicznej i konsekwentne stosowanie zabiegów polirytmicznych. Narracja dwukrotnie przerwana zostaje reminiscencją walca (tempo di valse). 

Centralne Preludium III przynosi wyraźny kontrast agogiczny. Po stosunkowo szybkich dwóch pierwszych ogniwach kompozytor niemal zatrzymuje ruch i uśpiewnia linię melodyczną, której towarzyszy początkowo kontrapunkt przeobrażający się stopniowo w rodzaj centralizującej figury.

Preludium IV zostało w pewnym zakresie zapowiedziane „interwencjami” walca w ogniwie drugim oraz centralizacją obecną w ogniwie trzecim. W pierwszej części owego „szalonego walca” nieustannie powtarzana figura melodyczna wyprowadzona zostaje w szeroką linię melodyczną, której towarzyszy akompaniament w postaci wahadłowego motywu, prowadzonego jakby „na przekór” kresce taktowej i trójdzielnej pulsacji.