Z wiersza Rainera Marii Rilkego kompozytor wybrał ostatnią strofę, rozpoczynającą się dramatycznym wyznaniem:

Ich möchte sterben. Lass mich allein [„Chciałbym umrzeć. Zostawcie mnie samego”].

Znalazło to odzwierciedlenie w przesyconej symboliką linii melodycznej, rozpoczynającej się ruchem małej sekundy wyprowadzonej po kilkakrotnym powtórzeniu dźwięku inicjalnego. Zwrot ten przypomina barokowe figury retoryczne kojarzone ze sferą negatywną (passus duriusculus). Linia melodyczna, pozbawiona wyraźnego ciążenia tonalnego, krąży meandrycznie, by w kodzie powrócić do motywu inicjalnego, dopowiedzianego w partii fortepianu „ciemnym” trójdźwiękiem b-moll. Prowadzony w równomiernym continuum ćwierćnutowym akompaniament budzi skojarzenia z kroczącym rytmem skomponowanego przed rokiem żałobnego Lamento di Tristano.

Po latach kompozytor prosił przyjaciela, Jarosława Iwaszkiewicza o sporządzenie polskiego przekładu tekstu Rilkego. Mycielski nosił się z zamiarem dodania tego fragmentu do kameralnej wersji Brzeziny:

A może przetłumaczysz mi bardzo pięknie ten wiersz Rilkego, który mnie od 25 lat prześladuje […] W 1938 roku, gdy już wiedziałem – że to leci wszystko „do końca” – napisałem do tego pieśń, źle zrobioną, ale z dobrym rytmem (Larghetto –– „idące”), chciałbym to skończyć – dać może na kwintet, z Twoją Brzeziną (list Zygmunta Mycielskiego do Jarosława Iwaszkiewicza z 2 XII 1954, cyt. za: Radosław Romaniuk (oprac.), Zygmunt Mycielski. Listy do Jarosława Iwaszkiewicza, „Kamerton” 2012 nr 56, s. 24).

Ostatecznie ani Iwaszkiewicz nie podjął się tłumaczenia wiersza Rilkego, ani też Mycielski nie dokonał rekonstrukcji pieśni powstałej w 1938 roku.