Problemy dotyczące jego własnej twórczości, jej oceny przez siebie i przez innych nie mieszały się z jego działalnością jako członka Związku Kompozytorów Polskich czy najwybitniejszego pióra krytycznego. To były jakby dwa światy i wydaje mi się to zasadnicze. 

Mycielski nie czuł potrzeby przepychania się do przodu, żeby znaleźć się w pierwszym szeregu, w świetle reflektorów, na pierwszych stronach gazet. Trzeba pamiętać o jego pochodzeniu, które sprawiało, że nie odczuwał imperatywu wspinania się ku górze drabiny społecznej, bo już tam był. Z racji urodzenia. Komponował powoli i niemodnie, dlatego pozostawał znany raczej jako ten, co znakomicie pisze o muzyce, ale niekoniecznie równie ciekawie komponuje.

Paweł Hertz wspominał Zygmunta Mycielskiego na łamach „Zeszytów Literackich" (1991 nr 63), a także w rozmowie z Barbarą Łopieńską (Sposób życia. Z Pawłem Hertzem rozmawia Barbara N. Łopieńska, Warszawa 2016). Przytoczone tu wypowiedzi pochodzą z audycji zrealizowanych dla Polskiego Radia.

Pamiętam, że kiedyś ojciec z Zygmuntem ułożyli razem balet [chodzi o Zabawę w Lipinach – B.B.-L.] – ja nie mieszkałam już wtedy na Stawisku, tylko w Warszawie. Strasznie się śmiali, tworząc ten balet, bo to były jakieś okropne bzdury, został on jednak nawet potem wystawiony w Poznaniu.

Przytoczone tu wspomnienie Stefan Kisielewski zapisał w książce Z muzycznej międzyepoki (Kraków 1966). W audycji Człowiek moralnie niewyspany. O Zygmuncie Mycielskim w 25-tą rocznicę śmierci (Polskie Radio 2012) przypomniał je zięć Kisielewskiego, kompozytor Adam Sławiński. 

Znałem go dobrze z fotografii ukazujących postawnego mężczyznę o charakterystycznych szlachetnych rysach, co dało mi jako takie wyobrażenie o tym człowieku. Kiedy go zobaczyłem, jak wraz z Krzysztofem Morstinem spokojnie przekraczał próg naszego domu i z uśmiechem witał się z rodzicami, cechy jego osobowości, które wydedukowałem sobie z jego zdjęć, potwierdziły się i po pierwszym kwadransie konwersacji w sposób harmonijny dopełniły jego obraz: człowieka emanującego spokojem, ze specyficznym poczuciem humoru, o nienagannych manierach i wyrażającego się piękną polszczyzną.

Zygmunt miał do świata dystans – z jednej strony ten świat go fascynował, a z drugiej irytował. Ale patrzył na wszystko z dystansem. Kiedy ostatnio o nim myślałem, przyszedł mi do głowy główny bohater słynnego Lamparta Giuseppe Tomasiego di Lampedusy – wielki arystokrata, ze wspaniałymi tradycjami, które się skumulowały w jego osobie. 

Zygmunt był szalenie rodzinny i zawsze ogromnie się interesował swoimi bratankami i bratanicami, w tym oczywiście mną i Etusią, czyli Elżbietą Stojowską. Kiedy obie wróciłyśmy z emigracji w Czechosłowacji, bardzo się tym przejął. Spadłyśmy mu niejako na głowę – zatwardziałemu kawalerowi, który zawsze odżegnywał się od małżeństwa.

Wspomnienie Edwarda Pałłasza z audycji Człowiek moralnie niewyspany. O Zygmuncie Mycielskim w 25-tą rocznicę śmierci, Polskie Radio 2012.

Zygmunt miał ogromną wiedzę, był niezwykle mądry i obeznany w świecie, miał też błyskotliwy dowcip. Rozbawiał Andrzeja i mnie znakomitymi, pełnymi ironii warszawskimi dowcipami dotyczącymi życia w komunistycznej Polsce. […] Zygmunt lubił przyjemności życia. 

Wspomnienie Adama Sławińskiego z audycji Człowiek moralnie niewyspany. O Zygmuncie Mycielskim w 25-tą rocznicę śmierci. Polskie Radio 2012.

Wspomnienia Barbary i Jana Stęszewskich z audycji Człowiek moralnie niewyspany. O Zygmuncie Mycielskim w 25-tą rocznicę śmierci, Polskie Radio 2012

Nasz kontakt był naprawdę bardzo serdeczny. Wcześniej przecież znaliśmy się tylko raczej na „dzień dobry, do widzenia”, widując się najczęściej przy okazji koncertów, nie miał też większego znaczenia fakt, że znał mojego męża. Jednak kiedy byłam już jego lekarzem, musiał przecież mi się dokładnie spowiadać ze wszystkich swoich dolegliwości.

Nigdy nie traktowałem Mycielskiego jako kogoś, kto jest po prostu krytykiem czy kompozytorem. Był dla mnie i dla nas autorytetem w zakresie tego, co nazywamy etosem twórczym. Równocześnie godną podziwu była też jego tolerancja i otwartość na różne drogi dojścia do ważnych osiągnięć. 

Mycielski nie był typem człowieka, o którym mówimy „brat łata”, i niełatwo spoufalał się z ludźmi. Wiem to choćby na podstawie własnego jedynego z nim spotkania – a poznałem go przez Stanisława Kołodziejczyka, który przedstawił mnie Mycielskiemu, kiedy spotkaliśmy się pewnego razu na Nowym Świecie. I mogę zapewnić, że nie był to pan, który natychmiast wdaje się z nowo poznaną osobą w rozmowę.