I rzeczywiście, 17 listopada 1933 roku w Paryżu Modrakowska z towarzyszeniem Léona Kartun przy fortepianie wykonała Gorzką zatokę i Gdzieżeście Mycielskiego (zapisane w programie koncertu jako Deux Mélodies). Również w 1933 roku, 25 marca, zabrzmiało w Paryżu Trio fortepianowe Mycielskiego. A jego Cztery preludia na wiolonczelę i fortepian pisane dla znakomitego wiolonczelisty francuskiego Maurice’a Eisenberga, wykonane zostały w 1934 roku w Wilnie (przez miejscowych muzyków: Alberta Katza i Samuela Chonesa), gdzie wiosną tego roku kompozytor podjął pracę w rozgłośni Polskiego Radia. 

Choć bowiem ostatecznie Mycielski wrócił do Polski dopiero w 1936 roku, to od 1933 spędzał w kraju sporo czasu, a wiosną 1934 roku zamieszkał w Wilnie. Tam czekał na niego poznany wcześniej w Paryżu Tadeusz Szeligowski, który zaprosił go do współpracy w wileńskiej rozgłośni Polskiego Radia. W Wilnie Mycielski spędził kolejne miesiące tego roku, z przerwą na późnowiosenny pobyt w Ornianach, posiadłości Michała Tyszkiewicza (męża Hanki Ordonówny), gdzie skomponował Pięć pieśni weselnych do słów Brunona Jasieńskiego. W Wilnie ukończył też kilka innych utworów, w tym wspomniane wyżej wiolonczelowe preludia. Dla radia przygotowywał audycje, opracowywał muzykę, a z czasem komponował też dla radiowego teatru. Coraz częściej pisywał do gazet. Jak zanotował Andrzej Szypuła, posiłkując się jednym z wykazów zapisanych ręką kompozytora, w okresie międzywojennym Mycielski publikował w takich pismach, jak „Muzyka”, „Muzyka Polska”, „Gazeta Literacka”, „Conferencia”, „Pax”, „Zaułek”, „Kurier Wileński”, „Gazeta Artystów”, „Prosto z mostu”, „Arkady”, „Sprawy otwarte”, „Kurier Poranny”, „Muzyka współczesna”, „Ateneum” (A. Szypuła, Szkic do biografii Zygmunta Mycielskiego, „Kamerton” 2012 nr 56). To pokazuje rozmiar jego zaangażowania. Pisanie lubił zresztą od dziecka, a teraz mógł je wykorzystać jako coraz pewniejsze źródło zarobku. 

Wrócił do Paryża, gdzie został wybrany na Prezesa Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków. 31 stycznia 1935 roku zorganizował koncert, podczas którego Maria Modrakowska po raz pierwszy wykonała jego Pięć pieśni weselnych (przy fortepianie towarzyszyła jej tym razem Nadia Boulanger). W programie zaprezentowano także utwory innych polskich kompozytorów: Antoniego Szałowskiego, Tadeusza Szeligowskiego, Alfreda Gradsteina, Romana Maciejewskiego i Jerzego Fitelberga, jak również kompozycje Mikołaja Zieleńskiego i Claudio Monteverdiego. Pieśni Mycielskiego odniosły największy sukces, zyskując uznanie francuskich krytyków. 

Pojechał znów do Wilna, ale latem 1937 roku przeprowadził się do Warszawy, gdzie został stałym recenzentem muzycznym „Kuriera Porannego”. Na wiosnę 1938 roku wyprowadził się z kolei do Bukowiny Tatrzańskiej, gdzie pragnął skupić się na pracy twórczej. Nie komponował jednak wiele. Szkicował co prawda utwór symfoniczny, ale w całości zanotował jedynie pieśń do słów Reinera Marii Rilkego Stimme eines jungen Bruders na głos i fortepian. Przeżywał rozterki duchowe, zastanawiał się nad dalszą drogą w życiu. Wszystkie plany i zamierzenia przerwał jednak wybuch II wojny światowej.