Wielu z nich znał sprzed wojny. Teraz, pośród wielu kłębiących się w nim uczuć, przeważała radość. Wracał do swoich. Początkowo zamieszkał u matki w Krakowie, by z czasem przenieść się do Warszawy. Szybko zaangażował się w pracę w różnych zakresach życia kulturalnego. Już w 1945 roku wszedł w skład Rady Wydawniczej Polskiego Wydawnictwa Muzycznego. W 1946 został członkiem Związku Kompozytorów Polskich, a także dołączył do zespołu redakcyjnego „Ruchu Muzycznego”, na którego łamach pojawił się już w grudniu 1945. Publikował też w innych pismach, jak „Przekrój”, „Nowiny Literackie”, „Dziennik Polski”, „Tygodnik Powszechny”, „Odrodzenie”, a nawet mocno lewicująca „Kuźnica”. W swych tekstach wypowiadał się przede wszystkim na tematy muzyczne, choć niekiedy odnosił się także do palących spraw z życia publicznego. Chciał brać czynny udział w kształtowaniu polskiego życia muzycznego. By to osiągnąć, nie stronił od rozmów zarówno z kolegami ze środowiska muzycznego, jak i z władzami. Jedni i drudzy cenili jego wyważone zdanie i chęć porozumienia dla wspólnej sprawy, za którą zawsze uważał dbałość o poziom polskiej kultury.
Dowcip prasowy na łamach „Odrodzenia" 1947
